✍️. సద్గురు శ్రీ విద్యాసాగర్
📚. ప్రసాద్ భరద్వాజ
🌻. ఆత్మను తెలుసుకొను విధము - 64 🌻
అసలు రోజు మొత్తం మీద ‘నేను ఈశ్వరుడు’ అనే తలపు కలుగుతోందా? కలగటం లేదు కదా! నేను అది అయ్యి ఉంటే, నాకు అది తోచి ఉండాలి కదా! నా సహజ స్థితిలో నాకది ఎప్పటికీ తోచడం లేదు కదా! నేనేదో మూడడుగులు, నాలుగడుగులు వెడల్పు ఉన్నటువంటి మనిషిగానే, మానవ శరీరంగానే తోస్తున్నానే గాని, నాకు ‘నేను ఈశ్వరుడను’ అన్న తలపే రావడం లేదు కదా! మరి ఎట్లా అవుతాను నేను? అనేటటువంటి సందేహం అందరికి ఉండవచ్చు. అందుకని ప్రతి ఒక్కదానిని సనాతన ధర్మంలో ‘నాహం కర్త, హరిః కర్త’ - అనే పద్ధతిగా ప్రార్ధన చేయమన్నారు. దీనికి ‘నిష్కామ కర్మ’ అని పేరు.
ఈ ‘నైష్కర్మ్యసిద్ధి’ ని సాధించకుండా, ఈ నిష్కామకర్మను సాధించకుండా మానవుడు ఈ అభిమానాన్ని ఏమీ చేయలేడు. అప్పుడు ప్రతీ ఒక్కరూ తప్పక సాధించవలసినటువంటి మొట్టమొదటి నియమము, సిద్ధి ఏమిటయ్యా అంటే, నిష్కామకర్మ. సర్వకర్మఫలములను నాకర్పించుము - అంటున్నాడు భగవద్గీతలో. ‘సర్వధర్మాన్‌ పరిత్యజ్య’ - అని కూడా అంటున్నాడు. ‘మాం ఏకం శరణం వ్రజ’ – శరణాగతుడవై చేయి. నీవు లేనివాడుగా చేయి. లేక ఉన్నవాడుగా వ్యవహరించు.
ఇదేమిటండీ, ఉన్నవాడుగా వ్యవహరించాలంటేనే నానా తిప్పలు పడుతుంటే, లేక ఉన్నవాడిగా ఎట్లా వ్యవహరిస్తారు అంటే, నీ గాఢనిద్రావస్థలో నువ్వు లేవు కదా! అయినా సామాన్య వ్యవహారం చేస్తూనే ఉన్నావుగా! మరి అప్పుడు ఏమైనా విశేషాలు ఉన్నాయా? కర్మఫలం ఉన్నదా? లేదు కదా! అట్లే మెలకువలో, స్వప్నంలో కూడా సామాన్య వ్యవహారం చెయ్యి. కర్తవ్యం వరకే చెయ్యి. ధర్మం వరకే చెయ్యి. నేను కర్తను కాదని చెయ్యి. నేను భోక్తను కాదని చెయ్యి. కర్త ఈశ్వరుడు. నేను అన్న స్థానంలో ప్రతీ ఒక్కరూ కూడా ఈశ్వరుడిని పెట్టుకోవాలి.
అందరు తల్లులు పిల్లలని పెంచుతూ ఉంటారు. నేనే ఈ పిల్లవాడిని కన్నానండి. నానా కష్టాలు పడి పెంచానండి. ఈ పిల్లవాడి చిన్నప్పుడు ఎవ్వరి సహాయం అందలేదండి. నేను అలా కష్టపడ్డానండీ, నేను ఇలా కష్టపడ్డానండి, ఎన్ని కష్టాలుపడో పిల్లవాడిని పెంచుకున్నానండి. అని పిల్లవాని తోటి మమకారానుబంధాన్ని కలిగి ఉంటారు. ఇది స్త్రీ సహజమైనటువంటి, ప్రకృతి సహజమైనటువంటి లక్షణముగా మనం స్వీకరిస్తాము.
అయితే ఇందులో సత్యం ఎంత ఉందని మనం ఎప్పుడైనా విచారించామా? అలా విచారణ చేస్తే ఏమౌతుందంటే, ఆత్మవిచారణ దృక్పథంతో చూచినప్పడు, సర్వజీవులను సృష్టిస్తున్నవాడు ఎవడు? ఈశ్వరుడు కదా! సర్వ జీవులను పోషిస్తున్నవాడు ఎవడు? ఈశ్వరుడే కదా! మరి నేను కన్నాను అనటంలో అక్కడ నిమిత్తమాత్రపు ధర్మమే ఉంది కాని, వాస్తవికమైనటువంటి సత్యము లేదు. అట్లే, నేను పోషించాను, నేను పెంచాను అనడంలో కూడా నిమిత్తమాత్రపు ధర్మము, నిమిత్తమాత్రపు కర్తవ్యమే కలదు కాబట్టి. (అయితే) నీవేమి చేయడం లేదు అని అక్కడ చెప్పడం లేదు. కాని, ‘ఈశ్వరుని చేతిలో పనిముట్టుగా చేస్తున్నాను’ - అనే భావన వల్ల ఈ అభిమానపు తెరను తొలగించుకోగలుగుతాము.
అనేకమంది మనకు జీవితంలో సహకరిస్తూఉంటారు. అనేకమంది సహాయాన్ని మనం పొందుతూ ఉంటాము. పొందినప్పుడల్లా ఎవరు సహాయం చేశారమ్మా నీకు? అని నేను అడిగితే ‘ఈశ్వరానుగ్రహం’ అండి, దేవుని దయవలన నేను ఈ పనిని పూర్తిచేయగలిగాను. పూర్తి చేయగలిగాను అనడంలో కూడా అహం ఉంటుందన్నమాట. ఈ పని పూర్తి చేయబడింది. ఈ పని పూర్తి చేయడం జరిగింది. కేవలం ఈ సృష్టిలో అన్ని పనులు జరగటమే ఉంది కానీ, చేయడం లేదు. ఆ సమయానికి అన్నీ కలిసి వస్తే, అది జరుగుతోంది. ఏ ఒక్కటి లోపించినా కూడా అది జరగడం లేదు.
మరి అట్లా కుదురుస్తున్నటువంటి కాలానికి, అలా కుదురుస్తున్నటువంటి కాలరూపుడైన ఈశ్వరుడికి, అలా ఫలితాలు వచ్చేటట్లుగా చేస్తున్నటువంటి కర్మఫల ప్రదాత అయిన ఈశ్వరుడికి చెందాలే కాని, నీకు చెందటం అసమంజసం కదా! అన్యాయం కదా! అధర్మం కదా! మరి ఆ రకమైనటువంటి అభిమానాన్ని భుజాన వేసుకోవడం వల్ల, ‘మమకారము, అహంకారము’ - ఈ రెండూ బలపడుతున్నాయి. తద్వారా ‘ఈ జగత్తు నాకు భోగ్యమైనటువంటిది.
నేను అనుభవించడానికి తగినటువంటిది’ అనేటటువంటి దృష్టితో జగత్తును చూస్తున్నాము. ఓహో! ఇది చాలా బాగుంది. ఇది ప్రియం. ఇది అప్రియం. ఈ ప్రియము, అప్రియము.... ప్రియం మోదం ప్రమోదాలుగా మారి, మోహంగా మారి, అనుభూతమౌతూ, బంధించుతూ, అభిమానగ్రస్థమయ్యేటట్లు చేస్తూ, మెల్లగా నడిపిస్తుంది.
సశేషం...
🌹 🌹 🌹 🌹 🌹
17 Dec 2020
No comments:
Post a Comment